Marieke
Marieke is 34 jaar, vrouw van Mitch en moeder van Jidde & Lot. In februari 2024 kreeg ze de diagnose hodgkin.
Lymfeklierkanker it is!
Het is alweer een jaar geleden dat ik terugblikte op 2023 en hoopvol keek ik weer vooruit. Vooruit naar een nieuw jaar, oftewel 2024. Een jaar zonder ziekenhuizen. Een jaar zonder gekke ongemakken. Weer een jaar wij, wij als partners. Wij als ouders en dit alles dan ook écht samen. Dat samen was niet zo vanzelfsprekend leerden we in 2023, nadat manlief behoorlijk klungelde met zijn gezondheid. En toen was daar dus hét moment. 31 december 00:00 uur, het werd 2024. De champagneglazen klonken, er werd gekust, gelachen en gevierd. Er was goede hoop en veel zin. Nu, eind 2024 kan ik stellen dat onze plannen faliekant mislukt zijn. Dat ziekenhuisvrije jaar heeft precies 1 maand geduurd, want in februari 2024 werd er uitgesproken wat mijn lichaam al een hele tijd wist. Ik was ziek. Ik ben nog ziek. Lymfeklierkanker (hodgkin) it is!
Ziek zijn kan dus echt iedereen overkomen
En die ik? Dat is Marieke. 34 jaar, vrouw van Mitch en moeder van Jidde & Lot. Woonachtig in het Twentse Wierden en dus sinds februari 2024 eigenaresse van de diagnose Hodgkin. Ik? Ja ik. Potdorie, ziek zijn kan dus écht iedereen overkomen. Het laatste wat ik hiermee wil zeggen is dat je bang moet zijn, maar wat ik vooral wél hoop is dat je je beseft hoe dankbaar je mag zijn als het je níét overkomt. Want heb jij nu terugkijkend op dit jaar een goed jaar gehad omdat je lekker veel geld gespaard hebt? Was dit hét jaar van je grote carrièredoorbraak? Realiseerde je een mooie uitbouw óf kocht je die droomauto? Liepen je kinderen er dagelijks bij om door een ringetje te halen en geeft je jaaroverzicht op de sociale kanalen louter gelukzaligheid weer? Nou wacht maar tot die kanker om de hoek komt kijken. Hoewel ik bij lange na niet aan dit zojuist genoemde plaatje voldeed, kan ik je nu wel mededelen dat je met je gevulde bankrekening je gezondheid niet kunt kopen. De gevolgen van chemo dusdanig groot kunnen zijn dat je carrière nooit meer als vanouds zal zijn. Als je kotsmisselijk van de chemo bent, dan kots je met gemak iedere auto onder en met je ogen dicht al liggend op de bank krijg je van die mooie uitbouw maar weinig mee. En die kinderen. Met kanker mag je allang blij zijn dat je ze nog kunt zien opgroeien. Echt mensen, we neigen met zijn allen zó naar meer, dat we soms vergeten dat minder ook nog een optie kan zijn.
5 tot 7 op de 100.000 mensen krijgt lymfklierkanker.
Daar was ik er dus één van. Bijna een prestatie als je het zo bekijkt. Ik startte met de ABVD kuur. Kans van slagen bleek 75% . Ik behoorde tot die 25%. Longklachten tijdens de kuur? Zelden, maar ik kreeg ze. Kansen, hoop en teleurstellingen het wisselt elkaar om de haverklap af. Om je een idee te geven van hoe dat voelt, zou ik je willen vragen om terug te denken aan een moment waarop je de vacature van je dromen zag en besloot om hierop te reageren. Zodra je solliciteert, ga je toch een beetje mijmeren over hoe het leven zou zijn mét deze nieuwe baan en in gedachten denk je na over een naderend ontslag.
Een brief versturen betekent immers meedoen, het geeft hoop en voelt als een kans. Ook al is deze nog zo klein. En dan, dan komt daar het moment dat je afgewezen wordt. Soms zelfs nog vóórdat ze überhaupt de moeite hebben genomen om je te leren kennen. Dat valt tegen. Je baalt. Het voelt oneerlijk en je bent teleurgesteld. Voor even ben je er klaar mee, maar zodra er opnieuw een toffe vacature voorbij komt, zal hetzelfde riedeltje zich ongetwijfeld weer afspelen. En dat brengt je op de plek waar ik nu sta. Aan de start van een nieuwe behandeling. Over de kansen van deze nieuwe behandeling ga ik het, na mijn eerdere ervaringen, maar even niet meer hebben. Ik mag meedoen en dat geeft hoop. Voor het eerst komt de kanker even goed uit, want ik voldoe aan de kankervoorwaarden om mee te mogen doen aan de studie. Ik geloof dat ik er, gek genoeg, een soort van blij mee ben.
Dus 2024, je maakte er een potje van. Deed niet wat ik hoopte en toch bracht je me zóveel. Je liet me voelen wat ik rationeel al wist. Gezondheid is onbetaalbaar en mijn sociale kring onmisbaar. Uiterlijk is maar uiterlijk, bij jezelf blijven en lief zijn voor jezelf maken je nóg veel mooier. En 2025, ik ben klaar voor je. Kom maar op! Op 31 december om 00:00 klinken hier dan ook opnieuw de
champagneglazen. Zullen we opnieuw kussen, lachen en vieren en staat onze onwetendheidsmeter voor het nieuwe jaar op 0. Oftewel: in 2025 is alles weer mogelijk!
