Marieke
Marieke is gastblogger voor Lymph&Co en deelt haar persoonlijke ervaringen met leven met lymfeklierkanker. Dit is haar tweede blog, waarin ze vertelt over een jaar patiënt zijn, de impact op haar omgeving en de kracht van verbinding. Lees hier haar vorige blog.
Ziek zijn doe je nooit alleen
Ik kreeg kanker en daardoor ‘verziekte’ ook mijn omgeving. Mijn man kreeg een zieke vrouw, mijn kinderen een zieke moeder. Ik ‘gaf’ mijn ouders een zieke dochter en mijn broers en zus een ziek zusje. Ik werd een zieke vriendin, zieke buurvrouw, ziek nichtje, zieke tante, zieke collega en een zieke kennis. Ik werd ziek, en zij kregen er daardoor allemaal ziekte bij. Mijn ziekte beïnvloedde al hun levens en bracht bij iedereen wel íets teweeg. Nog steeds. Ziek zijn ben ik alleen, maar ziek zijn doe ik niet alleen.
Samen, als het kan
En dan ontstaat er vanuit daar toch een soort van samen. Samen voor wie het wil. Maar vooral samen voor wie dit kan. Want omgaan met ziekte, en in dit geval met mij, blijkt niet vanzelfsprekend. Het is nou eenmaal geen basisvaardigheid waarover iedereen beschikt. Die realiteit is soms pijnlijk, maar veel vaker zorgde deze niet-vanzelfsprekendheid voor een warm hart en verrassingen.
Reacties op ziekte: iedereen is anders
Want waar de een blokkeert, staat een ander in no-time met een lading feel-good-food voor je deur. Sommigen keren naar binnen, anderen juist naar buiten. Allen voelen verdriet, enkelen uiten het ook. Er zijn mensen die zichzelf dingen afvragen en er zijn mensen die bij mij komen met vragen. De een denkt, de ander doet. Sommigen zijn er een keer of even, anderen zijn er altijd. De een voelt een drempel, de ander een trampoline. Geloof me, kanker is én doet zoveel meer dan ‘alleen’ ziek zijn.
Een jaar patiënt: alles veranderde
Het is februari. Aan het einde van deze maand ben ik één jaar patiënt. Een jaar, bi-zar. Alles veranderde en er gebeurde onwijs veel, maar beter worden lukte nog niet. Mijn lichaam liet de kanker ongevraagd toe en ik besloot zelf om de kanker ook in mijn brein toe te laten. Figuurlijk dan, hè! Ik ervaar geen boosheid en stel mezelf zelden de ‘waarom-vraag’. Het is er, en vanuit daar kijk ik verder. Ik geloof dat het bijna noodzakelijk is om een soort rust binnen ziek zijn te kunnen ervaren. Het samenvoegen van de ziekte lichamelijk en het mentaal toelaten ervan.
Verbinding maakt het verschil
Verbinding. Het is er, zowel intern als extern. Ik voel het in alles. Alleen redden we het simpelweg écht niet in deze wereld. Zonder familie was mijn gezin nu in duigen gevallen. Met de hulp van ouders van klasgenoten en de juffen kan ik het ziek zijn toelaten. Met de fijnste vrienden samen is het verdriet niet voor mij alleen. Door de fijne afleiding stroomt er nieuwe en positieve energie door mijn lichaam. Zonder dokters en hulpverleners zou beter worden überhaupt geen optie zijn. Met de hulp van anderen werd deze behandeling een mogelijkheid, en dankzij de helden van lotgenoten was ik beter voorbereid en hoopvoller. Samen is wat mij betreft het allergrootste geschenk in het leven.
Terug naar puurheid
Echt zijn. Eigenlijk precies zoals we geboren worden. Zó puur dat we alle emoties eruit gooien op het moment dat we het voelen. Zó puur dat we eruit durven te floepen wat we denken, zonder daarmee iets af te doen aan wie de ander is. Zó puur dat anders zijn nog niet bestaat en oordelen nog niet gevormd zijn. Zó puur dat we weer in onze broek poepen en complimenten krijgen als we boeren. Hoewel, dat laatste zorgt bij nader inzien wellicht voor wat minder verbinding.
