Mark kreeg uit het niets de diagnose lymfeklierkanker. Dit is zijn verhaal…
In februari dit jaar besloot ik bloed te gaan geven bij Sanquin. Voorafgaand aan het bloedgeven worden je bloedwaardes gecontroleerd. Na 4 keer meten, wat verraste blikken en wat bezorgde mensen, besloten ze bloed af te nemen om mijn bloedwaardes exact te meten. Uit de metingen kwam naar voren dat mijn Hb gedaald was naar 5.7 en vroegen ze of ik me wel goed voelde. Buiten wat vermoeidheid had ik eigenlijk nergens last van. Het was het eind van een drukke werkweek, in combinatie met een gezin (3 kinderen), graag willen sporten en een sociaal leven is dat op zich niet gek. De bloedmetingen bracht wel de boel in beweging. Voor ik het wist ging ik van huisarts naar internist en kreeg ik meerdere onderzoeken (echo, CT scan, beenmergpunctie). De echo en CT scan waren helemaal goed. Na ongeveer 2 weken kwam de uitslag van de beenmergpunctie, waaruit bleek dat er kanker was gevonden. In de vorm van Non-Hodgkin stadium 4. Een grote shock natuurlijk. Vele emoties zoals ongeloof, boosheid en verdriet passeerde. Maar maakte ook snel plaats voor optimisme en de wil om dit zo goed mogelijk te gaan doorstaan. Mijn conditie en mijn leeftijd (38) waren in mijn voordeel, aldus de internist. Ik sport(te) regelmatig, rook niet en drink alcohol beperkt. De prognose was goed te noemen, maar dit kan (nog) niet genezen worden. Wel kan deze vorm in (verre) remissie gebracht worden, waardoor ik weer jaren vooruit zou kunnen. De behandeling zou bestaan uit 8 keer chemo met immuuntherapie. Hierbij kreeg ik de keuze om dit snel te starten of een “wait & see – beleid” toe te passen. Ik wilde zo snel mogelijk starten, maar wel pas na dat ik met mijn zoon en vrouw naar het Nederlands Elftal geweest zou zijn.
Behandeling
De periodes van behandelingen waren pittig, maar ik merkte ook dat ik na elke behandeling redelijk snel opknapte. Tussen elke behandeling zaten 3 weken voor herstel. Dit zou onvoldoende zijn om volledig te kunnen herstellen, voor de volgende behandeling zou starten. Met mijn achtergrond als techneut kon ik niet verkroppen dat ik cijfermatig elke kuur achteruit zou gaan. Daarom wilde ik alles op alles zetten om mijn lichaam zo sterk mogelijk te maken om dit te doorstaan. Middels verbeterde voeding (extra vitamines, eiwitten etc), voldoende rust en drang om zo snel mogelijk te gaan sporten, wilde ik mezelf een routine aanwennen in de hoop elke keer zo snel mogelijk te herstellen. In de eerste paar dagen na de kuur probeerde ik steeds grotere rondes te wandelen. Na een dag of 6 ging ik weer naar de sportschool en dat herhaalde ik om de dag. De dagen die ik niet naar de sportschool ging, probeerde ik stevig te wandelen en de afstanden langzaam uit te breiden. Ik merkte dat de kuren aansloegen en ik me wat beter begon te voelen. Mijn bloedwaardes stegen en mijn ademhaling en hartritme werd rustiger. In de kuren die volgden bleef ik deze routine herhalen, maar ging wandelen over in hardlopen en kwam ook mijn racefiets weer van stal. Buiten de verbeteringen in mijn fysieke herstel, zorgde dit ook dat ik grip leek te hebben op een onderdeel in deze situatie. Dat gaf ook mentaal een boost.
Natuurlijk hielp niet alleen het sporten mij mentaal, maar ook zeker mijn familie en vrienden, met in het bijzonder mijn vrouw. Waar ook zeker een grote last op haar schouders was gekomen, met de zorg voor onze 3 kinderen maar nu ook met een zieke man. Ontzettend dankbaar ben ik voor alle betrokkenheid van de mensen om mij heen.
De laatste kuur
Eind Augustus was de laatste kuur en kon ik uitkijken naar herstel en de periode erna. Halverwege September werd ik meegenomen door vrienden voor een etentje als afsluiter van die periode. Tijdens het etentje maakte zij me duidelijk dat het niet alleen een etentje zou zijn, maar we een nachtje weg zouden gaan en ik nog even mijn tas moest ophalen. Bij thuiskomst stond er een grote verrassing te wachten. Er was achter het huis een grote partytent geplaatst en stonden er zo’n 70 familie en vrienden mij op te wachten, georganiseerd door mijn vrouw. Dit was natuurlijk een enorm leuke verrassing en werd een top avond! Mijn vrouw had hier het idee opgevat om in plaats van cadeaus of iets dergelijks te krijgen dit te vervangen voor donaties aan Lymph&Co. Dit om bij te dragen aan verdere onderzoeken en wellicht behandelingen te verbeteren in de toekomst.
Inmiddels ga ik de eerste onderhoudsbehandeling met immuuntherapie tegemoet, de eerste van de acht verspreid over 2 jaar. Spannende periodes omdat ik nu het vertrouwen in mijn lichaam moet houden en elke 3 maanden zal blijken of mijn bloedwaardes daadwerkelijk goed blijven. Intussen ben ik weer (gedeeltelijk) aan het werk en ben ik aan het zoeken naar de juiste balans tussen herstel (wat nog steeds doorgaat), gezinsleven, sporten en werken. Het vizier kan weer op de toekomst gericht worden!
